منزل هفتم، آخرین ایستگاه کاروان "سرزمین امید" 

کسی باور نمی کرد با وجود شرایط سیاسی عراق روزی پایش به اینجا باز شود و بتواند در امنیت و سلامت در نهایت به خانه امام "موسی کاظم "و امام "محمد تقی" (ع ) در شهر "کاظمین" برسد و  حاجتش را طلب کند .فرصت دو ساعته توقف در شهر، کاروان را به سمت حرم امامان "هفتم" و "نهم" شیعیان می کشاند. کمی که پیاده می روی گنبد حرم را که می بینی، دلتنگیت دو چندان می شود....سرت را به سمت حرم می چرخانی و سلام می دهی و بعد به قصد زیارت راهی حرم می شوی... قصه سفر اما بی "سامرا" تمام نمی شود... بچه ها با وجود  سفر طولانی و سخت نمی گذارند پرونده سفرشان بی سامرا بسته شود. از کاظمین تا سامرا یک ساعت فاصله است. جو سامرا اما با همه شهرهایی که کاروان تاکنون پشت سر گذاشته متفاوت است...وارد سامرا که می شوید سربازان عراقی مسلح دورتا دور شهر ایستاده اند، با این وجود بچه ها به تنها چیزی که فکر مَی  کنند زیارت مرقد دو پیشوای شیعه امام هادی و حسن عسگری (ع) است. موکب های زیادی در اطراف حرم مستقر شده اند تا از زایران ایرانی پذیرایی کنند. زمان اما اندک است، باید سلام نداده ، خداحافظی کنی . وقت رفتن دلت را جا مَی گذاری کنار حرم ... خودت می مانی و اشک هایی که از  ته دلت مانده را نثار غربت این شهر می کنی ..بچه ها می گویند: "خدا را شکر  که هر چند کوتاه ،اما آمدیم تا سلامی به دو پیشوای شیعه کنیم و این یعنی ته سعادتی که خیلی ها در حسرت آمدن آن مانده اند"....
سفر ١٠ روزه کاروان "سرزمین امید" سرانجام به پایان رسید. متولیان بهزیستی به آنچه که به زایران خود قول داده بودند،  وفا کردند و  همه بچه ها به سلامت به مرز ایران رسیدند  .همه زایران کاروان از فرزندان بهزیستی گرفته تا بقیه ،خوشحالند که با دست پر به خانه بازگشتند.... زیارت دو باره حرمین می شود آرزوی همیشگی آنها . زایران مسیر چندین ساعته را با اتوبوس طی می کنند و مرز مهران می شود ایستگاه آخر سفر معنویشان و.....